Polietylen (PE)

Jest znany nam od 1937 roku i bardzo dobrze rozpowszechniony w szeroko pojętej technice. Zaraz po zakończeniu syntezy jest tworzywem o barwie białej oraz granulowanej, proszkowej konsystencji. Bardzo przypomina parafinę. Powierzchnia, pomimo tego, że jest zwarta, bardzo łatwo ulega zarysowaniom. Generalnie Polietylen jest bardzo odporny na działanie kwasów, soli, zasad i większości substancji organicznych. Wykazuje bardzo dobre właściwości dialektyczne. Polietylen ma tendencję do pęcznienia w węglowodorach alifatycznych, chlorowcopodobnych i aromatycznych. Procesowi temu towarzyszy pogorszenie jego właściwości fizycznych. Polimer w glebie (na przykład jako przewód), staje się doskonałym źródłem węgla dla mikroorganizmów glebowych. Dlatego trzeba pamiętać, że w takich warunkach podlega procesowi, który możemy uznać za odpowiednik procesu korozji w metalach.

Podczas polimeryzacji tego tworzywa można otrzymać polietylen o małej gęstości: PE mg. Trzeba jednak pamiętać o spełnieniu kilku warunków: proces musi odbywać się pod bardzo wysokim ciśnieniem (ok. 200 MPa), w obecności odpowiednich inicjatorów oraz temperaturze przekraczającej 150 °C. Dlatego PE mg zwany jest często wysokociśnieniowym. Stopień polimeryzacji wynosi od 500 do 1500, krystaliczność około 60% oraz temperaturę mięknienia 80-90 °C. Proces polimeryzacji można również prowadzić po odpowiednich katalizatorów, takich jak na przykład Zieglera-Natty, pod ciśnieniem normalnym oraz w zakresie temperatur od 30 do 160 °C. Otrzymujemy wówczas polietylen o dużej gęstości, niskociśnieniowy - PE dg. Stopień polimeryzacji wynosi od 1500 do 9000. Faza krystaliczna, znajdująca się w tworzywie sięga 86%, a temperatura mięknienia wynosi ponad 90 °C. Tworzywo to znajduje zastosowanie w produkcji folii i innych opakowań, do wyrobu rur doprowadzających wodę pitną czy ścieków. Włącznie ze ściekami chemicznymi. Do wyrobu elementów gospodarstwa domowego, kuchennych, jako powłoki kablowe. Nie jest stosowany tylko do wyrobu pojemników na tłuszcz zwierzęcy oraz mleko. Dobre właściwości dielektryczne polietylenu nie ulegają pogorszeniu w atmosferze wilgotnej i nie są zależne od częstotliwości i temperatury.

Polietylen znajduje również wiele zastosowań jako tworzywo powłokowe. Na powłoki stosowany jest polietylen o gęstości 912-950 kg/m3 i wskaźniku płynięcia 7-22 g/10 min, zazwyczaj w formie proszkowej, która uzyskiwana jest przez przemiał granulatu. Temperatura topnienia proszku wynosi o 100 °C (dla niskich gęstości) do około 140 °C (dla większych gęstości), a górne granice pracy ciągłej wynoszą 70-100 °C. Również w zależności od gęstości tworzywa.

Powłoki poliamidowe cechuje bardzo dobra wytrzymałość na działanie soli, zasad i kwasów oraz różnych rozpuszczalników. Co bardzo ważne, są fizjologicznie obojętne. Są jednak bardzo wrażliwe na światło słoneczne. Działanie światła przyspiesza procesy starzenia się tworzywa. W naszym kraju, tworzywo o małej gęstości produkowane jest w Zakładach Chemicznych w Blachowni Śląskiej na proszki przeznaczone do wytwarzania różnych powłok wraz z jego modyfikacją prowadzą zakłady "Xenon". Powstaje w ten sposób produkt, zwany Fluoxenem. Zakłady Chemiczne Boryszew w Sochaczewie również prowadzą przemiał tego granulatu.